Scrooge en zijn reden

We zijn bang voor de dood.
We doen er ook alles aan om het uit te stellen.
Waarom eigenlijk?
Tja we hechten zo aan het leven.
Maar er komt een moment dat het leven je niets meer te bieden heeft.
Je hebt geen reden van bestaan meer.
Wanneer is dat moment?
Voor iedereen verschillend.
Voor sommige onfortuinlijke toch te vlug.
Zou ieder een duur hebben van reden van bestaan?
Waarom sterft sommig onschuldig kind dan en blijft die oude vrek leven?
Zoals in het verhaal van Dickens,
Ebenezer Scrooge, in Christmas Carol je wenst hem toch wat?
Ja, we kunnen er lering uittrekken.
Scrooge heeft ook zijn lering getrokken.
Maar wat is de lering voor de ouders van dat onschuldig kind dan?
Het leren omgaan met verlies?
Voor velen de dood als verlossing.
Van pijn.
Van lijden of,
reden van bestaan.
De dood, een sluipmoordenaar.
Maar soms kan hij op zich laten wachten.
Hele “knekelhuizen” vol mensen die eigenlijk dood wensen te zijn.
Bij mij kwam hij plots.
Ik was er nog niet klaar voor.
Soms om mijn reden?
Hadden mijn naasten misschien reeds geleerd?
En heb ik reeds geleerd en zou mijn dood dus overbodig zijn?
Wie zal het zeggen?
Het houdt me nu al jaren bezig.
De een noemt het trauma de ander onverwerkt leed.
Dat is volgens mij te gemakkelijk.
Het is toch een universele vraag: wat is de reden van mijn bestaan?
Als of ik een excuus, reden zoek voor het voelen van leven.
Of een excuus zoek voor lief te hebben.
Of lief gehad worden.
Ik denk dat ik dat in mijzelf moet zoeken en op een dag…….