Het verveelde meisje.

Ze woonde in een mooie villa bij haar ouders.
Had alles wat haar hartje begeerde.
Mooie reizen, speelgoed, ja zelfs een pony.
Totaal geen zorgen over haar bestaan.
Toch voelde ze zich totaal niet gelukkig.
Ze miste iets in haar bestaan.
Ze kon niet spelen, ze kon niet zijn.
Jaloers op het arme meisje aan de overkant.
Ze had taal en daarmee leven.
Ze kon voelen en sprak daarmee de taal van liefde,
taal van het leven.
Het verveelde meisje wilde die taal ook leren.
Ze zei tegen het meisje:
je krijgt al mijn speelgoed en pony als je me leert,
leert de taal, jouw taal van liefde.
En ze gaf.
Het arme meisje keek naar de geschenken.
Nou, zei het verveelde meisje, leer je me nu?
Het arme meisje lachte en zei:
nee ik kan je niet leren.
Je kunt mij namelijk niet geven,
niet geven jij.
Jouw echte jij.
Je zou je moeten bevrijden van wat je denkt te zijn.
Bevrijd je eerst van jezelf dan pas kan ik je leren voelen.
Ik heb medelijden met je verveeld meisje want je kunt niet,
niet vrij zijn.
Als je vrij bent kan je leren voelen en als je hebt leren voelen
weet je wat liefde is,
weet je wat leven is…….