Vaarwel meester.

Ja lieve Hersenspinsellezers dit is een lang Spinsel.
Een Spinsel voor een man die heel veel in mijn leven betekend heeft.
Wan Li Liu.
Tranen komen bij mij niet snel.
Maar nu…….
Hij was mijn meester en zal het altijd blijven.

Vaarwel meester.

Op een dag zo’n 20 jaar geleden belde Marc mijn vriend.
Hé Rog ik heb een afspraak voor je gemaakt bij Liu.
Liu?
Ja de beste acupuncturist van Nederland.
Ja en?
Nou daar ga jij naar toe;
woensdag.
Ja écht niet!
Aan mijn lijf geen gedoe meer.
Ze hebben genoeg aan me geknutseld!
Nou, als je niet gaat betaal je wel kosten voor afspraak.
Puh, ben naar Arnhem gegaan.
Ging zitten bij Liu.
Hij keek me alleen strak aan.
Zei verder helemaal niets.
Ikke alles uitglegd over mijn letsel.
Hij knikte slechts en wees naar mijn polsen.
Die moest ik voor hem leggen op zijn bureautje.
Daar lag verder niets, geen papiertje, computer of pen.
Hoe onthoud hij dan alles dacht ik.
Hij voelde langdurig mijn ene pols toen de andere.
Moeilijk, zei hij en wees me naar een stoel waar ik moest gaan zitten.
Kwam voor me staan en keek me onderzoekend aan.
Mompelde, moeilijk, moeilijk.
Zette toen diverse naaldjes in mijn hoofd.
Ik denk, tja, en pakte een VT wonen blad dat naast me lag en begon te lezen.
Te lezen?
Sinds mijn ongeluk zag ik dubbel en kon ik niet lezen zonder één oog dicht
te moeten maken.
Nu kon ik weer gewoon met 2 ogen lezen!!!
Nog een lang verhaal maar van af die dag ben ik elke week bij hem geweest.
20 jaar elke week!
De laatste keer. een paar weken terug voor zijn vakantie.
Hij keek me strak aan, zette de naaldjes.
Gek maar ik voelde, dit is de laatste keer.
Waarom?
Ik weet niet,
“is” gewoon zou Wan Li zelf gezegd hebben.
Ik vroeg: moe?
Hij knikte met een diepe zucht.
Veel meer is de conversatie tussen ons in al die jaren niet geweest.
En toch, hij was mijn meester en heeft me ontzettend veel geleerd.
Hij zei altijd: jij kijken, niet vragen, oefenen!
Zaterdagavond kreeg ik het berichtje van zijn plotse overlijden.
Het was als mijn laatste dag in het ziekenhuis.
Een gevoel van plotse eenzaamheid, bang en onzeker.
Er alleen voor te staan zonder de zekerheid van dat iemand me kan helpen.
Hij was mijn laatste connectie met mijn hersenletsel.
Ik voelde me veilig bij hem.
Meester vaarwel je mag nu eindelijk rusten…….