Dansen op dun ijs.

Waren bij Stef Bos.
Ik denk wel de koning van melancholie.
Nee niet altijd zin in maar soms,
soms raakt het me enorm en kan ik luisteren,
luisteren naar mijn hart.
Wat Bos verwoord.
Zoals hij zelf zegt, begrijp ik de woorden pas later.
Ik mag niet zeggen wat ik zie en als,
als ik zeg, tja,
beter zwijgen.
Als een messias denk ik soms de waarheid te moeten,
te moeten verkondigen.
Het is als dansen op dun ijs.
Waar ik doorheen zak.
Verdrinken in mijn eigen gelijk.
Beter een verrader,
verloochenen van mijn ik.
Omwille van,
ja,
waarvan?
Liefde?
Een liefde die jij niet durft te leven…….