Merci...Messieurs...applaus...

Het vlaaien toernooi,
Het internationaal schermtoernooi wat mijn club
ieder jaar organiseert.
Ik heb afgelopen zondag voor het eerst sinds zo’n 16 jaar
weer mee gedaan.
Ik had al gewonnen toen de hoofd secondant zei:
“messieurs engarde”…
In een flits zag ik me liggen in het Radboud.
Totaal stuk.
Mijn doel; weer schermen.
Nu stond ik hier.
Zal ik mijn masker eens afzetten en zeggen:
“hé ik scherm weer!”…
“Who the fuck cares?”
Toen ik 16 was stond ik hier voor het eerst,
god wat heb ik toen op mijn donder gehad.
Was toen een van de jongste.
Toen was winnen iets om naar toe te werken.
Nu had ik reeds gewonnen.
Alleen bijna niemand weet dat.
Het komt ook niet bij de extra sportbijlage maandag.
God wat heb ik weer op mijn donder gehad.
Niets hersenletsel,
ik was gewoon een lastige tegenstander.
15 jaar gevochten om er gewoon weer te staan.
De geur van het masker, zweet, leer,
het publiek, het schreeuwen, het piepen van de melders.
Merci…Messieurs…applaus…