Spiegels.

Ik bedacht me iets na het lezen over een ballerina.
De overeenkomsten.
Haar optreden.
Mijn revalidatie.
Duizenden spiegels.
Even zoveel toeschouwers.
Hoe paradoxaal.
Zou mijn ijdelheid of narcisme moeten strelen.
Gedrag, lichaamshouding, beweging.
Van subject naar object.
Steeds streven naar perfectie.
Daardoor mijn ik verliezend onder alles ziende ogen.
Als maar kritiek.
Mijn ego steeds weer gekwetst.
Me ontrekkend aan dat keurslijf.
Wat geacht als zijnde het ware.
Maar niets is meer waar als mijn ik.
Zij als enige nam deel aan mijn pure ik.
Niet aan mijn familie, vrienden of vrije tijd.
Liefde met als basis ons zijn.
Meer is er niet.
Zal er ook nooit zijn.
Spiegels laten zien wat is.
Vaak teleurstelling.
De toeschouwer ziet slechts wat hij wil zien.
Voor mij slechts een bevestiging van het moment.