Bevrijding

“Hätte ich nie gedacht; angst vor der Befreiung zu haben”.
Woorden van joodse Rachel in de oorlogsfilm Zwartboek.
“Nooit gedacht bang voor de bevrijding te zijn”.
Deed me denken aan de laatste dag in het St.Maartenskliniek.
Mijn afscheid.
Een jaar eerder;
Ik kwam aan in het Maartenskliniek;
Angst nam me in haar bezit.
Conditioneerde mijn zijn.
Het werd mijn leven.
Het gaf me ergens houvast en zekerheid.
Tevens zette het aan tot strijd.
En misschien was het juist die strijd die me in bezat nam.
Ruim een jaar iedere dag, 24 uur lang, in een soort roes.
Strijd voor mijn naakte bestaan,
voor liefde en trots.
Waarden waar ik normaal niet bewust van ben want ze zijn gewoon.
Ankers van mijn leven.
Maar toen ze niet meer waren,
werd ik bewust wat ze betekenden in mijn leven.
De bevrijding, ontslag uit het ziekenhuis, toch weer die angst.
Want ergens liet ik mijn leven achter, dat wat mijn letsel van me
had gemaakt.
Hersenletsel ontnam me mijn verleden en gaf me slechts het heden.
De strijd voor herstel gaf me langzaam mijn verleden terug.
Wat blijft is een leven voor en een leven na.
Toch weer angst.
Oud en nieuw leven raken steeds meer met elkaar vervlochten.
Vecht weer voor de bevrijding.
Maar misschien moet ik me eerst bevrijden van mezelf.
En is er geen voor en na meer, slechts het heden en de toekomst.
Bevrijd me…